Trzy kilo

         Trzy miesiące. Tyle dzieli mnie od dorosłości. Tyle dzieli mnie od wolności, od wyjścia z przyklasztornego sierocińca.

         Mam na imię Alan, wychowały mnie siostry zakonne, przy czym to siostrę Angelę traktowałem jak matkę. Dzięki niej poznałem co to troska i miłość.

         Wszyscy chłopcy z naszego sierocińca chodzą do szkoły w pobliskim miasteczku. Jeździmy tam autobusem, na który znowu zaspałem.

         - Stać! – wołam biegnąc za pędzącym już żółtym pojazdem, z którego tylnych okien wychylają się rechoczące głowy moich współlokatorów. Nie zatrzymują się. A ja pędzę za nimi aż do momentu, w którym znikają za zakrętem. Czeka mnie długi spacer.

         Zaledwie przechodzę kilka kroków, słyszę dźwięk klaksonu.

         - Alan! Wsiadaj, słońce! – obok mnie zatrzymuje się różowy garbusek. Przez okno uśmiecha się do mnie Erin Pollock – szkolna uwodzicielka, kapitan cheerleaderek. No cóż, nie mam nic do stracenia. Wręcz przeciwnie – wiele do zyskania. Spóźnienie na lekcje profesora Renicka równa się z dwiema godzinami kozy.

         - Dzięki, Erin – rzucam zajmując miejsce pasażera.

         - Jak miło cię widzieć – całuje mnie w policzek, po czym przejeżdża usta błyszczykiem. – Znów spóźniłeś się na autobus?

         - Jak zwykle to wina współlokatorów.

         - No cóż, ja jestem jedynaczką, więc na szczęście nie muszę dzielić z nikim pokoju. Nie rozumiem, jak pięciu nastoletnich chłopców, mieści się w jednej sypialni! Ja bym chyba… - trajkota Erin podczas jazdy. Tak zajęta omawianiem swojego poranka nie zauważa pędzącego prostopadle na nas motoru.

         - Erin! Uważaj! – krzyczę i łapię za kierownicę. – Wciśnij sprzęgło! – Redukcja biegów, hamulec. Wszystko toczy się szybko. W następnej chwili stoimy w poprzek drogi, a naprzeciw nas zatrzymuje się srebrny ścigacz. Kierowca podnosi szybkę zasłaniającą twarz.

         I wtedy widzę te oczy.

         Dziewczyna natychmiast odpala motor i z piskiem opon rusza.

         - Czy ty widziałeś tą sukę!? – wydziera się Erin. – Wyjechała na czerwonym świetle!

         Nie słyszę jej użalań. Do końca drogi ignoruję jej monologi.

         - Dzięki za podwózkę – zarzucam plecak na ramię i ruszam do szkoły. Wpadam zdyszany do klasy. Profesora na szczęście jeszcze nie ma. – Will, nie żyjesz! – celuję palcem w kumpla i zajmuję swoje miejsce.

         - Proszę o ciszę! – do klasy wchodzi profesor Renick. – Adams Cathy!

         - Jestem!

         - Boxwood Martin!

         - Zwarty i gotowy – rzuca znudzony uczeń.

         James Renick zawsze był bardzo obowiązkowym sześćdziesięciodziewięciolatkiem. Nie wyobraża sobie prowadzenia lekcji bez uprzedniego sprawdzenia obecności. Co najmniej jakbyśmy byli w podstawówce.

         - Smith Alan!

         - Jestem!

         - Smith William! – cisza. – Smith!

         - Will, do cholery, siostra Angela czeka ze śniadaniem! – wrzeszczę kumplowi prosto do ucha. Natychmiast podrywa się z blatu ławki.

         - Co!? Gdzie!? Jak!?

         - Dziękujemy, panie Smith, że raczył pan do nas dołączyć – mówi profesor i z powrotem rusza do biurka. – Thomson Paul!

         - Stary, nie śpij na lekcjach, bo znowu oberwiesz od Angeli!

         - I co, dostanę kijem w tyłek jak wtedy, gdy wybiłem okno starej Maggs?

         Uśmiecham się pod nosem i zajmuję lekcją.

 

…::*::…

 

         - Jak tam, Alan, zdążyłeś na zajęcia? Bolały nóżki? – przy stoliku Smithów rozlegają się głośne śmiechy.

         Lunch jemy wszyscy razem. Pięciu chłopców wychowanych w zakonie. Najwyższy, Michael jak zwykle wyłożył nogi na stolik i wgryzł się w jabłko. Ciemne włosy opadają mu na zielone oczy. Pamiętam, jak siostra Angela zawsze próbowała go dorwać z nożyczkami, aż w końcu odpuściła podchody i zignorowała jego fryzurę. Pod oknem siedzi niebieskooki szatyn – Kenneth. Jak zwykle stylowo ubrany – rurki, koszula z rękawami podwiniętymi ponad ramiona, kamizelka. Obok niego w potrawce z kurczaka zatracił się Jeffrey, najskromniejszy i najbardziej nieśmiały z nas. William szkicuje coś w swoim notatniku. Artystyczna dusza, zawsze uwielbiał rysować. A na doczepkę ja. Członek szkolnej drużyny koszykówki, obłapiany przez dziewczyny. Ponoć jestem przystojny. Przynajmniej tak mówią mi cheerleaderki.

         Razem stanowimy zgraną paczkę. Nie jesteśmy braćmi, jak często myślą nasi rówieśnicy. Po prostu razem się wychowaliśmy, mamy to samo nazwisko. Połączył nas brak rodziców i wspólna sypialnia.

         - Erin mnie podwiozła – rzucam niby od niechcenia, co wywołuje lawinę westchnień na temat jej kształtnej pupy.

         - No, kolego, widzę, że nie próżnujesz – odpowiada Michael. – Może jednak wreszcie dałbyś jej szansę?

         - Człowieku, to nie moja liga! – kończę zręcznie temat. – Kto robi dzisiaj zakupy?

Oczywiście po krótkiej wyliczance wypada na mnie. Jak zwykle.

 

…::*::…

 

         - Dziś na angielskim omówimy kolejną część twórczości Edgara Allana Poego – dwudziestopięcioletnia nauczycielka kręci tyłkiem i odwraca się w stronę tablicy. – Czy ktoś z was miał już może styczność z jego twórczością?

         Okazuje się, że Erin nie jest taka głupia, na jaką wygląda. Natychmiast podnosi rękę.

         - Czytałam fascynującą książkę o Edgarze Allanie Poem – zaczyna. Ona umie czytać!? – Nevermore Kelly Creagh świetnie przedstawia jego sylwetkę.

         W klasie rozlega się głośny śmiech nauczycielki i co inteligentniejszych uczniów.

         - Oczywiście, Erin, w powieści pani Creagh pojawia się postać Poego, ale nijak ma się to do jego biografii czy twórczości – odpowiada profesor Ermondson. – Z tak dziecinnych bajeczek nie dowiemy się zbyt wiele. Na naszych lekcjach omawiamy poważne aspekty psychologicznej strony horrorów tego zmarłego poety. Ktoś ma coś innego do powiedzenia? Ktoś czytał jego dzieła?

         - Czytałem Maskę śmierci szkarłatnej – mówię. – Słyszałem też o Kruku, ale nie udało mi się jeszcze zdobyć jego egzemplarza.

         - Świetnie, Alan – chwali mnie nauczycielka. – Maska śmierci szkarłatnej przybliża nam czasy życia poety i jego problemy oraz lęki, które go zabiły. Przeczytajcie na jutro to dzieło i zastanówcie się nad tym, co przerażało Edgara. Egzemplarze znajdziecie z tyłu klasy, w naszej biblioteczce. Alan, podejdź, proszę.

         Niepewnie ruszam w jej stronę. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czego ode mnie chce ta młoda, kształtna blondynka.

         Wielu chłopców z naszej grupy buja się w niej od lat. Spijają każde słowo z jej pełnych warg, wgapiają gały w jej pośladki, kiedy ściera tablicę ponętnie kręcąc biodrami. Zwykle ubiera się elegancko i stosownie do swojej pozycji, ale umie dyskretnie podkreślić swoje atuty. Chłopcy niemal mdleją, kiedy siada na biurku w swojej krótkiej spódniczce i zakłada nogę na nogę.

         - Alanie, zauważyłam twoją niezwykłą wiedzę z dziedziny literatury – uśmiecha się czarująco. – Nasza szkoła ma wystawić reprezentanta do ogólnokrajowego konkursu. Czy interesowałaby cię współpraca ze mną?

         Stoję osłupiały. Nie!, chcę krzyknąć w pierwszej chwili.

         - Właściwie… - spogląda na mnie spod długich i ciemnych rzęs. – Czemu nie.

         - Świetnie! – klaska w dłonie, czym odwraca uwagę całej klasy. – Wracać do pracy! – krzyczy do nich. Unoszę brwi. – Spotkajmy się u mnie w domu dziś wieczorem. Omówimy wszystkie punkty regulaminu i inne szczegóły. Masz tu mój adres.

         Wciska mi w rękę skrawek papieru.

         - Bądź o osiemnastej, jeśli ci pasuje.

         Rozbrzmiewa dzwonek i Ermondson wypruwa z klasy.

 

…::*::…

 

         - Co, kurwa!? – całą salę przeszywa przerażający krzyk. – Alice Ermondson zaprasza cię do siebie!?

         - Smith! – odkrzykuje trener. – Kara za słownictwo! Siadasz na ławkę!

         - Który? – pytamy jednocześnie ze śmiechem.

         - Michael, idioto, do ciebie mówię! W tej chwili zabieraj swoje glany z mojego parkietu! To, że zapomniałeś zmiennego obuwia nie znaczy, że masz prawo przeszkadzać reszcie w treningu!

         - Ty. Szczegóły. W szatni po treningu – Michael mierzy mnie wzrokiem i siada na ławce.

 

…::*::…

 

         Deszcz to niezbyt przyjemne zjawisko pogodowe. A ja brnę przez spadające krople w stronę straganu z warzywami.

         - Trzy kilo poproszę – mówię wskazując na ziemniaki. – Po ile?

         Nie słyszę odpowiedzi. Z piekarni wychodzi właśnie dziewczyna. Absolutnie jej nie znam, ale nigdy nie zapomniałbym tych oczu. Oczu osłoniętych przez szybkę kasku.

         Nie przypomina żadnej z pustych dziewczyn uczęszczających do naszej szkoły. Wręcz przeciwnie. Jest uosobieniem feministki. Glany, biała bokserka, bojówki w kolorze khaki i podobnej barwy kurtka. Czarne włosy związane w ciasny kucyk. Do brązowego plecaka wpycha bochenki świeżo upieczonego chleba. Wszelkie wątpliwości rozwiewają się, kiedy widzę w jej prawej dłoni czarny, połyskujący kask.

         To dziewczyna moich marzeń.

                                              

______________________

 

Tak więc witamy ponownie! Pierwsze dwa tygodnie szkoły za nami, a my już mamy jej serdecznie dość. Zgadujemy, że wy również? Zapraszamy do komentowania. Widzimy, że wyświetleń jest sporo, szkoda, że nie każdy pozostawia po sobie ślad. Liczymy jednak na to, że mając już przed sobą dłuższy fragment naszej twórczości, powiecie, co o tym wszystkim myślicie. Zapraszamy również do polubienia naszej strony na Facebooku!

https://www.facebook.com/pages/May-blog/155566867971552

 

                                                                  Holly i Shelby